Zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych upadłego

Z chwilą ogłoszenia upadłości konsumenta, jego majątek wchodzi w skład masy upadłości i służy zaspokojeniu potrzeb wierzycieli. Upadły nie może jednak zostać pozbawiony środków na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, w tym mieszkaniowych. Wiadomym jest, że najcenniejsze składniki majątku, przez ich sprzedaż, pozwalają najszybciej wywiązać się z zaległych zobowiązań. W związku z tym, najczęściej dochodzi do sprzedaży nieruchomości upadłego przez syndyka, o ile nieruchomość taka wchodzi w skład majątku upadłego.

W takiej sytuacji pamiętać należy, że przepisy prawa upadłościowego umożliwiają ubieganie się o zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych. Art. 342a Ustawy prawo upadłościowe, ma zatem niezwykle istotne znaczenie z punktu widzenia upadłego, gdyż otwiera drogę do zapewnienie ochrony podstawowych potrzeb człowieka, jakimi są m.in. godne warunki lokalowe, a co za tym idzie posiadanie niezbędnych środków pieniężnych, które przeznaczone zostaną na wynajem lokalu.

Omawiany przepis wskazuje jasno na pewne wymagania, co do uzyskania kwoty na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Po pierwsze w zaistniałej sytuacji, złożyć należy stosowny wniosek o zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych. Kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości nie zostanie przyznana zatem z urzędu.

W skład masy upadłości wchodzić musi lokal mieszkalny, bądź dom jednorodzinny, w którym co ważne, zamieszkuje upadły. Istotnym jest, aby upadły zamieszkiwał jeszcze w przedmiotowej nieruchomości przynajmniej w dniu ogłoszenia upadłości.

Wydzielając potencjalną kwotę, sędzia – komisarz zbada, czy zapewnienie środków na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych jest konieczne. Rozpatrując tę kwestię sprawdza liczbę osób pozostających na utrzymaniu upadłego, jego zdolności zarobkowe, sumę uzyskaną ze sprzedaży lokalu mieszkalnego albo domu jednorodzinnego oraz opinię syndyka. Co istotne, przez „osoby pozostające na utrzymaniu” rozumie się osoby pozostające we wspólnym gospodarstwie domowym, niekoniecznie rodzinę.

Na tej podstawie wydziela się odpowiednią kwotę odpowiadającą przeciętnemu czynszowi najmu lokalu mieszkalnego, co ważne, w tej samej lub sąsiedniej miejscowości. Taka forma zabezpieczenia interesu upadłego, przyznawana jest za okres od dwunastu do dwudziestu czterech miesięcy.

Co do zasady, wydzielenie kwoty na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych może nastąpić dopiero po sprzedaży nieruchomości upadłego, natomiast istnieje od tej zasady wyjątek określony w ostatnim paragrafie omawianego przepisu. Jeśli fundusze masy upadłości na to pozwalają, a opuszczona przez upadłego nieruchomość, nie została jeszcze zbyta, sędzia-komisarz może przyznać upadłemu zaliczkę na poczet kwoty jeszcze przed sprzedażą lokalu, bądź domu jednorodzinnego.

W przypadku uznania, iż wydzielona kwota jest niewystarczająca na zabezpieczenie potrzeb mieszkaniowych, na postanowienie sędziego – komisarza w przedmiocie wydzielonej kwoty, upadłemu przysługuje zażalenie.